Ο Δημήτρης Χαρισιάδης καταγόταν από μία αστική οικογένεια καπνεμπόρων της Καβάλας. Από νωρίς στράφηκε προς την τέχνη της φωτογραφίας. Χρησιμοποιώντας τη φωτογραφική μηχανή που είχε ο πατέρας του έβγαζε φωτογραφίες και τις εμφάνιζε σε έναν σκοτεινό θάλαμο που είχε δημιουργήσει στην ταράτσα του σπιτιού του.

Σπούδασε χημεία στη Λωζάννη, αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει τις σπουδές του λόγω της κακής οικονομικής πορείας των εμπορικών δραστηριοτήτων του πατέρα του. Για κάποιο χρονικό διάστημα μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην Ινδία, αλλά στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα. Το φωτογραφικό του έργο ξεκίνησε, όταν αποτέλεσε τον επίσημο φωτογράφο του στρατού στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος αξιωματικός. Τότε φωτογράφισε τη στρατιωτική ζωή στη Βόρεια Ήπειρο χωρίς όμως τις πολεμικές σκηνές, αλλά μόνο τις ασκήσεις μάχης και τα τοπία.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα λόγω της γλωσσομάθειάς του. Εκεί φωτογράφισε τα «Δεκεμβριανά», τον Εμφύλιο και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων. Μετά από την Απελευθέρωση απαθανάτισε με τον φωτογραφικό του φακό την άφιξη της αμερικανικής βοήθειας στη χώρα.

Ο φωτογράφος της Ανασυγκρότησης

Το 1952 αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας. Στη συνέχεια ανέλαβε να καταγράψει τα μεγάλα έργα που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα από το Υπουργείο Ανασυγκρότησης. Έτσι, κατέγραψε την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας, τη ναυτιλιακή ανάπτυξη και τη σύγχρονη η αρχιτεκτονική.
Στα επόμενα χρόνια ίδρυσε μαζί με τον συνεργάτη του Διονύση Ταμαρέση το φωτογραφικό πρακτορείο «Δ.Α. Χαρισιάδης» στην οδό Πανεπιστημίου. Επιπλέον, εργάστηκε και ως φωτογράφος του θεάτρου καλλιεργώντας τη θεατρική φωτογραφία. Εκτός από τις επαγγελματικές φωτογραφίσεις το προσωπικό του ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στη φωτογράφιση του ελληνικού τοπίου, των οικισμών και της καθημερινής ζωής στην ύπαιθρο και στην πόλη, αλλά και της ανθρώπινης μορφής. Το έργο του χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία και ανθρωποκεντρισμό.

Ο ίδιος είχε αναφέρει για την τέχνη της φωτογραφίας: « Θεωρώ τη φωτογραφία και την τεχνική της ως ένα ρεαλιστικό και ειλικρινές μέσο έκφρασης …Πιστεύω στην απλή, ανόθευτη φωτογραφία και πάντα προσπαθώ να επιτύχω το ανώτατο δυνατό από το φωτογραφικό μέσο…».

Ερχόμενος σε επαφή με την ανάπτυξη της φωτογραφίας σε διεθνές επίπεδο επηρεάστηκε από την αμερικανική φωτογραφία. Το ταλέντο του στη φωτογραφία αναγνωρίστηκε νωρίς, καθώς αποτέλεσε τον μόνο Έλληνα που συμμετείχε στην έκθεση “The Family of Man” στη Νέα Υόρκη το 1955. Στη συνέχεια έλαβε μέρος και σε πολλές ακόμα διεθνείς εκθέσεις.

Σήμερα το φωτογραφικό του αρχείο ανήκει στο Μουσείο Μπενάκη. Μέσα στις 120.000 φωτογραφίες του παρουσιάζεται η πολιτική, κοινωνική και οικονομική πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας.